อ้อมแขนที่เคยจากมา
ไกลตาแต่อยู่ในใจเรา
ตึกสูงเมืองสวรรค์
ทอดทาบเงาให้เหน็บหนาว
เหงื่อหัวใจรินไหล
ผ่านค่ำคืนคิดถึงบ้านที่จากมา
โอ้ล่ะหนอ โอ๊ะ โอ้ ล่ะ หนอ
โอล่ะ หนอ โอ๊ะ โอ๋ โอ
โอ้ล่ะหนอ โอ๊ะ โอ้ ล่ะ หนอ
โอล่ะ หนอ โอ๊ะ โอ๋ โอ
เป็นผู้บ่าวสำน้อย บ่าแบกคอนความฝัน
ข้างถนนด้นดั้น จากบ้านเกิดเมืองนอน
โซซอมซ่อเซซัง ดั่งคนพเนจร
นกน้อยลาจากคอน สู่รุ้งงามแสนไกล
แววตาแม่มองส่องทาง
ไม่จางจากห้วงคำนึง
กลางเมืองเหงาแห่งนี้
กอดไว้แค่ความคิดถึง
ถูกความเหงารุมทึ้ง
บางคืนน้ำตาไหลในแสงดาว
โอ้ล่ะหนอ โอ๊ะ โอ้ ล่ะ หนอ
โอล่ะ หนอ โอ๊ะ โอ๋ โอ
โอ้ล่ะหนอ โอ๊ะ โอ้ ล่ะ หนอ
โอล่ะ หนอ โอ๊ะ โอ๋ โอ
เป็นผู้บ่าวสำน้อย บ่าแบกคอนความฝัน
ข้างถนนด้นดั้น จากบ้านเกิดเมืองนอน
โซซอมซ่อเซซัง ดั่งคนพเนจร
นกน้อยลาจากคอน สู่รุ้งงามแสนไกล
ดั่งท่วงทำนองชีวิต
ขีดเส้นให้ก้าวเดินไป
หวังไว้สุดปลายฝัน
สุดท้ายจะได้แค่ไหน
ก็ไม่เคยเสียใจ
กับบาดแผลพาให้เดินทาง
โอ้ล่ะหนอ โอ๊ะ โอ้ ล่ะ หนอ
โอล่ะ หนอ โอ๊ะ โอ๋ โอ
โอ้ล่ะหนอ โอ๊ะ โอ้ ล่ะ หนอ
โอล่ะ หนอ โอ๊ะ โอ๋ โอ
เป็นผู้บ่าวสำน้อย บ่าแบกคอนความฝัน
ข้างถนนด้นดั้น จากบ้านเกิดเมืองนอน
โซซอมซ่อเซซัง ดั่งคนพเนจร
นกน้อยลาจากคอน สู่รุ้งงามแสนไกล
เที่ยวทางต้องไปให้สุดทาง
เมื่อเรี่ยวแรงยังแกร่งเต็มพลัง
ข้ามภูผาไปให้ถึงฝั่ง
หนุ่มพเนจรแห่งยุคสมัย
เทียวทางต้องไปให้สุดทาง
เมื่อเรี่ยวแรงยังแกร่งเต็มพลัง
ข้ามภูผาไปให้ถึงฝั่ง
หนุ่มพเนจรแห่งยุคสมัย